[41.44] Sikur Ne tabĂ«nim Kurâanin nĂ« gjuhĂ« tĂ« huaj, ata do tĂ« thoshin: âPĂ«rse nuk janĂ« ajetet e tij tĂ« kuptueshme (tĂ« shkoqitura), a Ă«shtĂ« ai (Kurâani) nĂ« gjuhĂ« tĂ« huaj, kurse ai (pejgamberi) Ă«shtĂ« arab?â Thuaj: âAi Ă«shtĂ« pĂ«r besimtarĂ«t udhĂ«zues e shĂ«rues. E ata qĂ« nuk besojnĂ« nĂ« veshĂ«t e tyre kanĂ« shurdhim, dhe ai pĂ«r ta Ă«shtĂ« verbĂ«rim. TĂ« tillĂ«t janĂ« sikurse thirren prej njĂ« vendi tĂ« largĂ«t e nuk dĂ«gjojnĂ«â.

[41.47] VetĂ«m Ai e di pĂ«r katastrofĂ«n (pĂ«r kijametin). AsnjĂ« frut nuk del prej lĂ«vozhgĂ«s sĂ« vet dhe asnjĂ« femĂ«r nuk mbart e as nuk lind pa dijen e Tij. E ditĂ«n kur Ai thĂ«rret ata se ku janĂ« ata qĂ«mâi bĂ«nit shok? Ata thonĂ«: âNe tĂ« kemi njohur Ty, nuk na ndonjĂ« prej nesh qĂ« dĂ«shmon se ke shok!â

[41.50] E nĂ«se pas tĂ« kĂ«qiave qĂ« e goditĂ«, Ne i japim tĂ« mira nga ana JonĂ«, ai me kĂ«mbĂ«ngulje do tĂ« thotĂ«: âKĂ«tĂ« e kam arritur vet (kĂ«tĂ« do ta kemĂ« gjithnjĂ«), e nuk mendoj se do tĂ« bĂ«het kijameti, po, edhe nĂ«se do tĂ« kthehem te Zoti im, unĂ« te Ai do tĂ« kemĂ« edhe mĂ« mirĂ«!â Ne pa tjetĂ«r do tâi njoftjmĂ« ata qĂ« nuk besuan pĂ«r atĂ« qĂ« punuan dhe do tâu japim tĂ« pĂ«rjetojnĂ« dĂ«nim tĂ« rĂ«ndĂ«.
